τριαντάφυλλα

Δύο νέες τριανταφυλλιές έδωσαν τα άνθη τους

Το Αμπελάκι

Δειλά δειλά πήρε τον δρόμο του προς την ανάπτυξη

αγώνας στοργής

μικρός και άτακτος έπεσε από την ασφάλεια της φωλιάς του και κουρνιασε φοβισμένο στη βάση του τοίχου  Οι γονείς του με απαράμιλλη στοργή το έπιασαν και το μετέφεραν πάνω στα φτερά τους ξανά στη θέση του.Δεν είχα δει ποτέ στο παρελθόν το με πόση φροντίδα και στοργή το πήραν το έβαλαν στην ράχη της μητέρας  και με φτερουγισματα κατάφεραν να το μεταφέρουν στην ασφάλεια της φωλιάς τους. Απλά έμεινα έκπληκτος βλέποντας όλη την επιχείρηση της  μεταφοράς του.

διαμόρφωση αυλής

ξανά καθάρισμα από τα χόρτα για να φανεί η αυλή μας.

καλλωπιστική ροδιά

μετά από 2 χρόνια υπομονής , άνθησαν και μας έδωσαν απερίγραπτη χαρά

το ζηλευτο τριαντάφυλλο

Ατενίζοντας το πράσινο

Μια ανάσα και πνοή δροσιάς....... πίνοντας το καφέ μας και κοιτάζοντας τους καταπράσινους

 λόφους 

Ο λωτός

μεγαλώνοντας τα δέντρα

Η αγγελικούλα

Το τριαντάφυλλο

Το πευκάκι

Η καρυδιά

Ο χαμένος θησαυρός και η ανακάλυψη του

Αργήσαμε.... αλλά τελικά τον ανακαλύψαμε  Η ενασχόληση μας για την δημιουργία της ζωής.... λουλουδιών και δέντρων καρποφόρων και μη καθώς και η διαρκή μάχη για να παραμένει καθαρός ο χώρος  από ζιζάνια και αγριόχορτα μας έδωσε άπειρη χαρά και ικανοποίηση.................. και είμαστε ακόμα στην αρχή.

Η ρίγανη

ένα θαύμα της φύσης ευωδιαστό στο ξεκίνημα

 του 

Η καστανιά

Άραγε πότε θα γίνει δέντρο να καρπίσει...θα τα καταφέρει σε αυτό το περιβάλλον?

Η φουντουκιά

Η μικρή φουντουκιά εύκολα ξεκίνησε τον δρόμο της προς την ανάπτυξη,,,, αλλά με κόπο για να παραμείνει καθαρή ανάμεσα στα χόρτα.

Τουλίπες και βολβοφυτα

άργησαν αλλά ανάδειξαν τα χρώματα τους 

Οι επισκέπτες

βρήκαν και αυτά τα σπουργίτια  την χαρά τους να βροντοφωναξουν τον ερχομό της άνοιξης..

Παλεύοντας με τα χόρτα

ένας αγώνας χρόνου και κόπου για οικολογικό καθαρισμό των χόρτων από το κτήμα.

περιμένοντας τα ακτινίδια

και η ιδιοκατασκευή μας για τις ακτινιδιές εφόσον πετύχουν και ευδοκήσουν

το αμπέλι

με χαρά είδαμε την εμφάνιση των νέων φύλλων και την γέννηση ενός νέου κλήματος.

Οι τουλίπες

αυτές έμειναν με άνθη ..οι άλλες τα έριξαν... πρόωρα.

H Τούγια

Έκανε την προσπάθειά της και επιβίωσε ανάμεσα στα αγριόχορτα μεγαλοπρεπής και καταπράσινη.

H Πράσινη Τουλίπα

Σε πείσμα των εντόνων  χρωμάτων αυτή μας βγήκε πράσινη σαν λαχανίδα.

Με θέα τον Θερμαικό

Ατενίζοντας τον θερμαικο κόλπο το ηλιοβασίλεμα θυμηθήκαμε όλες εκείνες τις καλές και ανέμελες εποχές που δεν σκεφτόμαστε το πως θα βγάλουμε τον άρτο τον επιούσιο ...οι εποχές αλλάζουν αλλά το μεγαλείο της φύσης παραμένει το ίδιο, αρκεί να έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας για να το δούμε ....

Το τραπεζάκι

Μια μικρή ιδιοκατασκευη από ένα φίλο για τις στιγμές απόλαυσης του καφέ.

Το παλιό τουβλάκι

Αντικείμενο χειροποίητης αγάπης και φροντίδας είχε σταθεί για τον κατασκευαστή του που δυστυχώς ο εκσυχρονισμός το πέταξε στα σκουπίδια μιας και δεν εξυπηρετούσε τον σκοπό για το οποίο και κατασκευάστηκε. Σε μια γωνιά ταπεινά περίμενε το απορρηματοφόρο του δήμου για να ακολουθήσει την πορεία του προς την χωματερή για να μπαζώσει το γεμάτο σκουπίδια ρέμα. Όλη η αρχοντική του εμφάνιση φάνταζε τιποτένια στα μάτια του αδαή  Για τα δικά μας μάτια όμως έχει μια ολόκληρη ιστορία να αφηγηθεί και να επαναχρησιμοποιοιθει ως διακοσμητικό πολλών τόνων εκεί που πολλοί άλλοι κατέφυγαν σε πλαστικά και άλλες "φτηνές" λύσεις. Η θέση που του αξίζει νομίζω ότι του δόθηκε σε μια δεύτερη ευκαιρία να δείξει ότι το μεράκι και η αγάπη ποτέ δεν πεθαίνουν αρκεί να το λατρέψεις.

Με Θέα τον Όλυμπο

Με τον καιρό θα μεγαλώσουν τα φυτά ..... υπό την σκιά του Ολύμπου...

Η γέννηση ενός φράκτη

Με υπομονή κάποτε θα γίνει ο φυτοφρακτης .. 

Ματωμένος Ουρανός

Σαν σκηνή από  τοπίο   της κόλασης του Δάντη έμοιαζε ο ουρανός, με τα ανταριασμένα σύννεφα που ο ήλιος πάσχιζε να τα διαπεράσει ...και εμείς, απλοϊκά τα θαυμάζαμε, αναλογιζόμενοι το πότε πλέον θα έρθει και στην ζωή μας η καλοκαιρία και πάλι......  

Απρόσκλητοι επισκέπτες

Ήρθαν στην αυλή και έμειναν όσο δεν ενοχλούνταν ....βολταρησαν στα πεζούλια για 20 μέρες και ξαφνικά αποχώρησαν όσο ξαφνικά και εμφανίστηκαν.

Ο σιωπηλός επισκέπτης

Το πικραμένο βλέμμα του έκρυβε  την σοφία όλου του κόσμου....

Δειλά δειλά πλησίασε και στάθηκε στο κεφαλόσκαλο μας περιμένοντας άφωνος την παρουσία μας. Δεν ζητιανεψε απλά έλαβε αυτό που απλόχερα του δόθηκε σαν ξένος που που η διαδρομή του τον οδήγησε κατάκοπο και πεινασμένο κυνηγημένο και απόκληρο σε μια εξώθυρα που δεν γνώριζε ποιοι είναι εντός και τι συμπεριφορά θα έδειχναν στην παρουσία του.Το ένστικτο του τον έκανε να επιλέξει την συγκεκριμένη πόρτα ανάμεσα στις άλλες 288... ίσως να είχε δοκιμάσει εις μάτην κάποιες άλλες. Έγινε αχώριστος και τακτικός επισκέπτης ελεύθερος από δεσμεύσεις διακριτικότητος την ίδια πάντα ώρα. Σε κοίταζε με αυτό το βλέμμα , γεμάτο πίκρα ταλαιπωρία σιωπηλά κρύβοντας μέσα του βαθιά όλη την γνώση των ανθρώπων και των συμπεριφορών τους.
 Σε μια βροχερή ημέρα ράκος και άρρωστος σύρθηκε στην πόρτα και με το πόδι του απλά την σκούντηξε μη βγάζοντας άχνα πιστός στην απόφαση του να μην ενοχλεί ζητώντας απελπισμένα βοήθεια που ήξερε ότι θα την έχει σε ένα χώρο που οι ομότιμοι του ήταν επικηρυγμένοι και αποδιοπομπαίοι. Όταν συνήλθε μετά από ένα εικοσιτετράωρο απομακρυνόμενος γύρισε και το βλέμμα του τα έλεγε όλα ...
 Όταν η ώρα έφτασε για την μεγάλη μας φυγή χωρίς καν να τον ειδοποιήσει κανείς ήταν εκεί παρών καθισμένος απόμερα με το δάκρυ να τρέχει στα παραπονεμένα μάτια του σιωπηλός όπως πάντα. Τον αγκαλιάσαμε και τον χαιρετίσαμε... ήταν σαν να αφήσαμε ένα κομμάτι της ψυχής μας και τότε αναλογιστήκαμε μήπως τελικά αυτός μας καταλάβαινε καλύτερα από πολλούς άλλους. Δυστυχώς η μοίρα μας αυτά έχει ...η αλλαγή του τόπου κατοικίας έδιωξε για μια άλλη φορά την ευκαιρία να έχουμε έναν πιστό φίλο στην οικογένεια μας . Ας είναι καλά όπου και να ναι ...θα τον νοσταλγούμε πάντα.

Η ροδακινιά

Προφυλαγμένη από αδιάκριτα σαγόνια μεγαλώνει.....