Η ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΙΑ ΤΟΥ Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

 

Το σχέδιο κατασκευής του Μουσείου είχε εκπονηθεί παράλληλα με την σύλληψη της ιδέας της αποθήκευσης ενός μέρους των αποθεμάτων του χρυσού της αυτοκρατορίας του σε μυστικά θησαυροφυλάκια, ως ένα δυναμικό απόθεμα για την αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών του βασιλείου του. Αυτό το μεγαλεπήβολο και πρωτοποριακό σχέδιο είχε γεννηθεί στο μυαλό του την περίοδο που συζητούσε με τον αρχιτέκτονα του τον Δεινοκράτη περί της αθανασίας και της υστεροφημίας του, το οποίο υλοποιήθηκε όταν αντιμετωπίστηκε το θέμα που αφορούσε την κατάχρηση και την αρπαγή του θησαυροφυλακίου των Μακεδόνων από τον θησαυροφύλακα τον Άρπαλο.

Την ιδέα της ίδρυσης, αυτού του πρότυπου εκπαιδευτικού μουσείου για την εκπαίδευση των μυημένων, την είχε δώσει ο αρχιτέκτονας του Μ. Αλεξάνδρου, ο Δεινοκράτης. Ο αρχιτέκτονας αυτός, για την ανάδειξη του μεγαλείου και την υστεροφημία του Μ. Αλέξανδρου είχε προτείνει, με την ανάληψη της εξουσίας από τον Μ. Αλέξανδρο, την κατασκευή μιας πρωτότυπης πόλης στον Άθω. Η πόλη θα κτιζότανε στην αγκαλιά του ανδριάντα του βασιλιά των Μακεδόνων που θα σκαλιζότανε πάνω στην πέτρινη επιφάνεια του όρους Άθως.

 Όταν δεν έγινε δεκτή αυτή η ιδέα του από τον Μ. Αλέξανδρο, αργότερα το 324 π.Χ. προτάθηκε η κατασκευή και δημιουργία ενός μοναδικού και πρότυπου Μουσείου το οποίο θα αποτελούσε ένα πρωτοποριακό έργο μύησης και εκπαίδευσης των πεφωτισμένων τη εποχής του. Η γενική ιδέα που ανατέθηκε στον Δεινοκράτη ήτανε, η κατασκευή ενός ιδιαίτερου εκπαιδευτικού μουσείου, που θα περιλάμβανε όλα τα σπουδαία επιτεύγματα των λαών που ο στρατηλάτης είχε συναντήσει στην πορεία του μέχρι τότε. 

Η ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΙΑ ΤΟΥ Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ (ΒΑΣΙΣΜΕΝΟ ΣΤΟ ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΝΕΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ )

 

 Το βιβλίο αυτό αφορά την μυθιστορηματική καταγραφή της έρευνας για την εύρεση ενός υποτιθέμενου αρχαιολογικού γεγονότος που είναι ένα αρχαίο μουσείο τεχνογνωσίας το οποίο κατασκευάστηκε με εντολή του Μ. Αλεξάνδρου. Σε αυτό το Μουσείο θα εκθετότανε ως υλικό για την εκπαίδευση των μυημένων λογίων, οι διάφοροι τεχνολογικοί και μη λοιποί θησαυροί των επιστημών ακμής στους οποίους είχε ενημερωθεί και συναντήσει ο Μ. Αλέξανδρος κατά την διάρκεια της εκστρατείας του στην Αφρική και την Ασία. Η περιοχή που επιλέχθηκε να συγκεντρωθούνε όλα τα εκθέματα με μεγάλη μυστικότητα ήτανε σε ένα ιερό σπήλαιο κοντά σε ένα αρχαίο κάστρο για την ασφάλειά τους, μέχρι να υλοποιηθεί η τελική κατασκευή του. Ένα κάστρο που σήμερα στην βάση του και στα ερείπιά του υπάρχει ένα μοναστήρι.

This book dealt with the fictionalized account of an investigation into the discovery of an alleged archaeological event an ancient museum of technological knowledge that was said to have been commissioned by Alexander the Great.

In this museum, various technological and other scientific treasures  representing the advanced knowledge that Alexander had encountered and learned about during his campaigns in Africa and Asia  would be exhibited as educational material for the initiated scholars.

The location chosen, with great secrecy, to gather all these exhibits was a sacred cave near an ancient castle, selected for the safety of the artifacts until the museum’s final construction could be completed. Today, at the base and among the ruins of that castle, there stands a monastery

Όταν υπάρχει η θέληση

 

Ο Τζανέτος έφερε στο νου του μια παλιά ανάμνηση του από τον αρχαιολογικό μουσείο στην αρχαία Ολυμπία. Μια ανάμνηση που είχε χαραχθεί σαν μια ανεξίτηλη εικόνα στην μνήμη του. Ήτανε εκεί που στην απόλυτη ιερότητα και κατάνυξη στην μεγάλη αίθουσα του μουσείου όπου εκθετότανε στο κέντρο της το επιβλητικό άγαλμα του Ερμή του Πραξιτέλη, διαδραματίστηκε όλη η σκηνή του μεγαλείου του απλοϊκού Έλληνα που σέβεται το παρελθόν του. Ήτανε η ιστορία ενός απλοϊκού χωριάτη με τα σκασμένα και μαυρισμένα χέρια από τον καθημερινό μόχθο που είχε πολλά χρόνια πριν οδηγήσει σε αυτόν τον χώρο την εξαμελή οικογένεια του, αποτελούμενη από τα τέσσερα παιδιά του, για να μάθουν αλλά και να θαυμάσουν το μεγαλείο της φυλής τους. Μια πράξη διδαχής που για την εκπλήρωση ενός ονείρου κάθε φτωχού ανθρώπου εκτός από τα έξοδα του ταξιδιού, έπρεπε να έχει και το αντίστοιχο αντίτιμο της εισόδου σε αυτούς τους χώρους. Μέσα σε αυτή την κατανυχτική ατμόσφαιρα όπου πλήθος από τις ομάδες των τουριστών, από όλα τα μέρη του κόσμου, που με την βοήθεια των ξεναγών τους ενημερώνονταν για το αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, η καρικατούρα αυτού του ανθρώπου φάνταζε τελείως αταίριαστη και παράξενη. Ντυμένος με απλά ρούχα και φορώντας το παντελόνι της δουλειάς του, που οι τσέπες του φούσκωναν και ξεχείλιζαν από όλα εκείνα τα αντικείμενα που κουβάλαγε μαζί του από τα κλειδιά τα τσιγάρα το μαντήλι για τον ιδρώτα αλλά και πολλά σημειώματα όπως χάρτες και έντυπα που διανεμότανε στην είσοδο του μουσείου δωρεάν για τους τουρίστες, φώναζε από μακριά ότι δεν ταίριαζε σε αυτό το μέρος η παρουσία του. Ενώ πλησίαζε και αυτός συγκλίνοντας προς τον χώρο του εκθέματος αυτή την κατανυχτική ατμόσφαιρα την χάλασε η δυνατή φωνή του που με μια υπερβολική δόση ενθουσιασμού ακούστηκε σε όλη την αίθουσα να λέει:

«Πω - πω βρε παιδί μου μέχρι και τις λεπτομέρειες στα  απόκρυφα του έφτειαξαν σε αυτό το άγαλμα. Ποιος τεχνίτης άραγε τα έφτειαχνε τότε και με τι μέσα, σαν αληθινά ζωντανός άνθρωπος μοιάζει αυτό το άγαλμα». Η αναπάντεχη αυτή οχλαγωγία οδήγησε τον παρακείμενο φύλακα αρχαιοτήτων προς το μέρος του πιθανόν για να κάνει τις απαραίτητες συστάσεις περί του κανονισμού για την απόλυτη ησυχία αλλά ταυτόχρονα έδωσε και την ευκαιρία σε πολλούς ξεναγούς να μεταφράσουνε στην γλώσσα της κάθε ομάδας το τι είχε ακουστεί μέσα στην αίθουσα με τον τόσο παράξενο τρόπο. Από μόνο του του αυτό το γεγονός ήτανε μια ενδιαφέρουσα στιγμή και όλοι ήθελαν να γνωρίζουνε τι ακριβώς συνέβαινε. Ποτέ του από τότε ο Τζανέτος δεν ξέχασε τα γεγονότα που ακολουθήσανε. Αυτός, ο κατά τα άλλα άξεστος και κακοντυμένος χωριάτης που δεν ταίριαζε το παρουσιαστικό του με τίποτα σε εκείνον τον χώρο, απευθύνθηκε στο διπλανό του γκρουπ των τουριστών και με καθαρή φωνή σε άπταιστα γαλλικά εξήγησε τον λόγο για τον οποίο παρασύρθηκε και στον ενθουσιασμό του είχε ταράξει την ήρεμη ρουτίνα του χώρου. Ο φύλακας αρχαιοτήτων του μουσείου για μια στιγμή έμεινε με τον βήμα μετέωρο, μην τολμώντας να πλησιάσει άλλο για την εκτέλεση της αποστολής του μιας και η στάση των τουριστών έδειχνε ότι παρακολουθούσανε με έναν απέραντο σεβασμό τα λόγια αυτού του παράξενα παράταιρου ανθρώπου. Εξάλλου δεν γνώριζε καν την γλώσσα για να κατανοήσει το τι γινότανε. Ξαφνικά ως εκ θαύματος όλη η αίθουσα στράφηκε προς αυτόν τον χωριάτη μιας και οι ξεναγοί από ότι φάνηκε ζήτησαν από την ξεναγό του γαλλικού γκρουπ να τους εξηγήσει το τι ακριβώς συνέβαινε. Αυτό που δεν άργησε να γίνει, ήτανε κατόπιν παρακλήσεως, αυτός ο μεροκαματιάρης χωριάτης στο κέντρο της αίθουσας με την συνδρομή και του μουσείου στην ελληνική πλέον γλώσσα να αναπτύξει όλα όσα ήθελε και έπρεπε να γνωρίζει ο καθένας για αυτό το άγαλμα αλλά και για την πλαστική τέχνη της αρχαιότητας. Οι ξεναγοί ακατάπαυστα μετάφραζαν στις ομάδες των τουριστών που συνεχώς συνωστιζόντανε στην αίθουσα φτάνοντας μέχρι το αδιαχώρητο. Τα χειροκροτήματα που ακολουθήσανε στο τέλος της ενημέρωσης ίσως να ήτανε και τα μοναδικά που οι φύλακες είχανε ακούσει ποτέ μέσα σε αυτόν τον χώρο και αυτά ήτανε επίσης που οδηγήσαν και τον διευθυντή του μουσείου να δει τι ήτανε αυτό που απρογραμμάτιστα είχε χαλάσει την ομαλή ροή της λειτουργίας των ξεναγήσεων. Μετά από τόσα χρόνια που είχανε περάσει, πάντα ο Τζανέτος θα έφερνε αυτή την σκηνή στην μνήμη του μια και για αυτόν ήτανε ένα μάθημα το τι μπορεί να κάνει η θέληση του κάθε ανθρώπου. Το ροζιασμένο χέρι αυτού του ανθρώπου, ακόμα το αισθανότανε στην παλάμη του όπως τότε που τον κρατούσε μέσα σε αυτήν την αίθουσα του μουσείου.

(Στην μνήμη του πατρός μου από το βιβλίο μου Άδηλος τάφος)

The mystery of Alexander the Great’s tomb

 

The mystery of Alexander the Great’s tomb, a question that concerns many thinkers if not humanity as a whole, has fascinated me personally since my school years. In my book: Ioannis Prokopis "Adilos Tafos – The Unmarked Tomb of Alexander the Great" {“Tracing the Tomb of Alexander the Great”}(Kindle Edition, Amazon) , I tried to explore some essential questions, such as:

Did Alexander himself, before embarking on his campaign, ever reflect on his own death, and did he express any instructions or wishes regarding his burial?

What actions did Olympias, his mother, take as soon as the news of her son’s death became known?

Why are there no surviving contemporary written accounts about his burial?

When and why did the traces of his tomb vanish?

Do the various folk traditions and legends that survive hold any value?

Keeping these questions in mind, along with historical details, facts, and a multitude of indications many of them seemingly unrelated I began to wonder whether much of what emerged from my research were not mere coincidences but rather pieces of the solution to the enigma. Perhaps the answer was before our eyes all along, and we simply failed to see it.

The outcome of this line of thought drove me to write my book, presenting the theory that in 215 AD, the Roman emperor Caracalla secretly transferred Alexander’s remains to Pieria, where he was buried according to Macedonian funerary custom. This theory, developed in the form of a historical novel, draws upon numerous clues, many of which curiously appeared to be confirmed during my research and cross-references.

Where is Alexander the Great’s tomb, a new Theory

 

Searching for Alexander the Great’s Tomb in Pieria

For more than two thousand years, the question of where Alexander the Great was finally laid to rest has remained one of history’s greatest mysteries. Most historians place his tomb in Egypt, while others suggest Babylon or even more distant locations. But during the research for my historical novel “Adilos Tafos”, “Tracing the Tomb of Alexander the Great”(Kindle Edition, Amazon), I developed a different theory: that his final resting place may be in Macedonia itself, in Pieria, at the foothills of Mount Olympus.

This idea did not come from an official excavation but from a personal search that combined history, folklore, and local traditions. And during that search, I made a discovery in the village of Petra that gave my theory new life.

An Ancient Sanctuary

According to local stories and traditions, an ancient road once led from Petra toward what locals call the “Queen’s Rock.” Along this route, there are accounts of a sanctuary dedicated to Dionysus, the “dying god.” Such a temple could have been built in the 6th or 5th century BC, when the first Macedonians settled in the region.

In my view, this sanctuary could later have taken on a hidden role. During the Roman era, worshippers who honored Alexander as a god might have used the site to pay tribute in secret. If Alexander’s tomb was indeed hidden nearby, this would have been the perfect place to conceal it.

One detail especially captured my attention: the possibility that a sacred olive tree once grew in the sanctuary’s courtyard. Based on scientific estimates, if such a tree had survived until today, it would measure around 14 to 17 meters in circumference. The survival of such a tree seemed unlikely until I visited Petra myself.

The Olive Tree of Petra

During my visit, I found an enormous olive tree in a local grove, with a trunk measuring about 14.2 meters around. Although old and partly hollow, the tree was still alive, standing as a striking monument to time itself.

This discovery matched perfectly with the idea I had been building for my novel. Even more surprising, local residents, along with the head of the community, recalled stories passed down from earlier generations about ruins of an ancient temple in the same area. Oral history and physical evidence seemed to point in the same direction.

A Living Witness

The olive tree in Petra is no ordinary tree. With its massive size, it ranks among the largest olive trees in Greece and perhaps even in the world. Whether or not it can be directly linked to the sanctuary or to Alexander himself, its presence strengthens the case for Pieria as a place worth investigating further.

The Mystery Continues

Of course, this remains a personal theory, not proven archaeology. But the survival of such an ancient tree combined with the stories of a forgotten sanctuary offers new reasons to consider Pieria in the long-running mystery of Alexander’s tomb.

Perhaps the answer does not lie in faraway lands after all, but closer to his birthplace, in the shadow of Mount Olympus. And maybe, in the village of Petra, an ancient olive tree still stands as a silent witness to one of history’s greatest secrets.