Όταν υπάρχει η θέληση

 

Ο Τζανέτος έφερε στο νου του μια παλιά ανάμνηση του από τον αρχαιολογικό μουσείο στην αρχαία Ολυμπία. Μια ανάμνηση που είχε χαραχθεί σαν μια ανεξίτηλη εικόνα στην μνήμη του. Ήτανε εκεί που στην απόλυτη ιερότητα και κατάνυξη στην μεγάλη αίθουσα του μουσείου όπου εκθετότανε στο κέντρο της το επιβλητικό άγαλμα του Ερμή του Πραξιτέλη, διαδραματίστηκε όλη η σκηνή του μεγαλείου του απλοϊκού Έλληνα που σέβεται το παρελθόν του. Ήτανε η ιστορία ενός απλοϊκού χωριάτη με τα σκασμένα και μαυρισμένα χέρια από τον καθημερινό μόχθο που είχε πολλά χρόνια πριν οδηγήσει σε αυτόν τον χώρο την εξαμελή οικογένεια του, αποτελούμενη από τα τέσσερα παιδιά του, για να μάθουν αλλά και να θαυμάσουν το μεγαλείο της φυλής τους. Μια πράξη διδαχής που για την εκπλήρωση ενός ονείρου κάθε φτωχού ανθρώπου εκτός από τα έξοδα του ταξιδιού, έπρεπε να έχει και το αντίστοιχο αντίτιμο της εισόδου σε αυτούς τους χώρους. Μέσα σε αυτή την κατανυχτική ατμόσφαιρα όπου πλήθος από τις ομάδες των τουριστών, από όλα τα μέρη του κόσμου, που με την βοήθεια των ξεναγών τους ενημερώνονταν για το αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, η καρικατούρα αυτού του ανθρώπου φάνταζε τελείως αταίριαστη και παράξενη. Ντυμένος με απλά ρούχα και φορώντας το παντελόνι της δουλειάς του, που οι τσέπες του φούσκωναν και ξεχείλιζαν από όλα εκείνα τα αντικείμενα που κουβάλαγε μαζί του από τα κλειδιά τα τσιγάρα το μαντήλι για τον ιδρώτα αλλά και πολλά σημειώματα όπως χάρτες και έντυπα που διανεμότανε στην είσοδο του μουσείου δωρεάν για τους τουρίστες, φώναζε από μακριά ότι δεν ταίριαζε σε αυτό το μέρος η παρουσία του. Ενώ πλησίαζε και αυτός συγκλίνοντας προς τον χώρο του εκθέματος αυτή την κατανυχτική ατμόσφαιρα την χάλασε η δυνατή φωνή του που με μια υπερβολική δόση ενθουσιασμού ακούστηκε σε όλη την αίθουσα να λέει:

«Πω - πω βρε παιδί μου μέχρι και τις λεπτομέρειες στα  απόκρυφα του έφτειαξαν σε αυτό το άγαλμα. Ποιος τεχνίτης άραγε τα έφτειαχνε τότε και με τι μέσα, σαν αληθινά ζωντανός άνθρωπος μοιάζει αυτό το άγαλμα». Η αναπάντεχη αυτή οχλαγωγία οδήγησε τον παρακείμενο φύλακα αρχαιοτήτων προς το μέρος του πιθανόν για να κάνει τις απαραίτητες συστάσεις περί του κανονισμού για την απόλυτη ησυχία αλλά ταυτόχρονα έδωσε και την ευκαιρία σε πολλούς ξεναγούς να μεταφράσουνε στην γλώσσα της κάθε ομάδας το τι είχε ακουστεί μέσα στην αίθουσα με τον τόσο παράξενο τρόπο. Από μόνο του του αυτό το γεγονός ήτανε μια ενδιαφέρουσα στιγμή και όλοι ήθελαν να γνωρίζουνε τι ακριβώς συνέβαινε. Ποτέ του από τότε ο Τζανέτος δεν ξέχασε τα γεγονότα που ακολουθήσανε. Αυτός, ο κατά τα άλλα άξεστος και κακοντυμένος χωριάτης που δεν ταίριαζε το παρουσιαστικό του με τίποτα σε εκείνον τον χώρο, απευθύνθηκε στο διπλανό του γκρουπ των τουριστών και με καθαρή φωνή σε άπταιστα γαλλικά εξήγησε τον λόγο για τον οποίο παρασύρθηκε και στον ενθουσιασμό του είχε ταράξει την ήρεμη ρουτίνα του χώρου. Ο φύλακας αρχαιοτήτων του μουσείου για μια στιγμή έμεινε με τον βήμα μετέωρο, μην τολμώντας να πλησιάσει άλλο για την εκτέλεση της αποστολής του μιας και η στάση των τουριστών έδειχνε ότι παρακολουθούσανε με έναν απέραντο σεβασμό τα λόγια αυτού του παράξενα παράταιρου ανθρώπου. Εξάλλου δεν γνώριζε καν την γλώσσα για να κατανοήσει το τι γινότανε. Ξαφνικά ως εκ θαύματος όλη η αίθουσα στράφηκε προς αυτόν τον χωριάτη μιας και οι ξεναγοί από ότι φάνηκε ζήτησαν από την ξεναγό του γαλλικού γκρουπ να τους εξηγήσει το τι ακριβώς συνέβαινε. Αυτό που δεν άργησε να γίνει, ήτανε κατόπιν παρακλήσεως, αυτός ο μεροκαματιάρης χωριάτης στο κέντρο της αίθουσας με την συνδρομή και του μουσείου στην ελληνική πλέον γλώσσα να αναπτύξει όλα όσα ήθελε και έπρεπε να γνωρίζει ο καθένας για αυτό το άγαλμα αλλά και για την πλαστική τέχνη της αρχαιότητας. Οι ξεναγοί ακατάπαυστα μετάφραζαν στις ομάδες των τουριστών που συνεχώς συνωστιζόντανε στην αίθουσα φτάνοντας μέχρι το αδιαχώρητο. Τα χειροκροτήματα που ακολουθήσανε στο τέλος της ενημέρωσης ίσως να ήτανε και τα μοναδικά που οι φύλακες είχανε ακούσει ποτέ μέσα σε αυτόν τον χώρο και αυτά ήτανε επίσης που οδηγήσαν και τον διευθυντή του μουσείου να δει τι ήτανε αυτό που απρογραμμάτιστα είχε χαλάσει την ομαλή ροή της λειτουργίας των ξεναγήσεων. Μετά από τόσα χρόνια που είχανε περάσει, πάντα ο Τζανέτος θα έφερνε αυτή την σκηνή στην μνήμη του μια και για αυτόν ήτανε ένα μάθημα το τι μπορεί να κάνει η θέληση του κάθε ανθρώπου. Το ροζιασμένο χέρι αυτού του ανθρώπου, ακόμα το αισθανότανε στην παλάμη του όπως τότε που τον κρατούσε μέσα σε αυτήν την αίθουσα του μουσείου.

(Στην μνήμη του πατρός μου από το βιβλίο μου Άδηλος τάφος)

Ο νέος φύλακας

 

Ο νέος φίλος μας, ο Καίσαρας , που νομίζει ότι είναι και σπουδαίος  φύλακας. Αγαπημένε μας προκάτοχε Βίκτωρα, θα σε θυμόμαστε για πάντα . Η αγάπη που μας έδειχνες δεν ξεχνιέται. Σε λίγο καιρό κλείνεις δυο χρόνια που μας άφησες χωρίς την παρέα σου, πιστός μέχρι το τέλος.

Ο ΑΤΑΚΤΟΣ (Το δικό μας Malinoua με σκανδαλιάρικο ύφος και στάσεις )

ΧΕΙΜΩΝΑΣ

Με τη ματιά του φίλου μου

Σήμερα γύρισα κουρασμένος και με πολλές έννοιες στην κεφαλή μου από τον εργασιακό μου χώρο. Μπαίνοντας στο σπίτι αυτός ήταν εκεί όπως πάντα χαμογελαστός και σιναμενος κουναμενος στο τεθέν όριο του της βεράντας, το οποίο πότε δεν παραβίασε έπειτα από συμφωνία κυρίων.  Του μίλησα και ανταπέδωσε με ένα μικρο γρύλισμα...... αυτό ήταν αμέσως ξέχασα τα πάντα ...εξάλλου είναι μέρος της οικογενείας συμμετέχει και αυτός σε όλα τα δρώμενα έστω και με τον τρόπο του και ας μην λέει πολλά ...κάποια γαφ και γουφ κατά καιρούς ίσως.

Σήμερα δεν είναι καλη ημέρα για το φίλο μου..... Τον παίρνω χαμπάρι που ξυπνάει νωρίς και του την στήνω στην πόρτα να με δει....τι άκομψος που είναι με αυτό το γελοίο ντύσιμο .....ξυνει  τα πόδια του και χμμμμ μου λέει μια σάχλα ανοίγει αυτό το κουτί που έχει εικόνες και γυρνάει γύρω γύρω .....βρε σημασία δεν μου δίνει αλλά εγώ εδώ να τον βλέπω σιωπηλά να κάνει πάντα τα ίδια ...ααααα φόρεσε αυτά τα ρούχα τα ίδια πάντα ,,,δεν βαριέται κάθε μέρα το ίδιο και το ίδιο .....άσε να δω πότε θα μου δώσει και μένα κάτι να βάλω στο στόμα μου ...ας κάνω ότι δεν θέλω ...ααα το θυμήθηκε όπως πάντα όταν πίνει σε αυτή την κούπα τον καφέ του έτσι το λέει ....τι κακιά συνήθεια και αυτή από το στόμα του να βγαίνει καπνός..... μάλλον έχει μαυρίλες κάθε πρωί όταν βάζει την κούπα εκεί να πιει και αμέσως μετά να βγαίνει καπνός ...ευτυχώς εγώ δεν καπνίζω.........σε λίγο θα φύγει ας του κουνήσω την ουρά μου θα καταλάβει ότι αυτός θα λείψει αλλά εγώ εδώ θα είμαι να τον περιμένω ..όπως πάντα και φυσικά πάντα να τον παίρνω χαμπάρι όταν έρχεται και να βγάζω και μια φωνή για να μην νομίσουν όλοι ότι είμαι και μουγγος.
Παράξενοι αυτοί οι αθρωποι αλλά δεν διαφέρουν από εμάς τα ζωντανά.... μας μοιάζουν .....ΧΜΜΜΜ είναι μεσημέρι έρχεται.....  γιατί είναι έτσι κακόκεφος...... ας τον κοιτάξω και ας μην τον ενοχλήσω ...ααα με βλέπει ........ας κάνω ένα χαιρετισμό σιωπηλό βέβαια διότι είναι αργά μεσημέρι ....δεν θα ήθελα να είμαι στην θέση του, το νοιώθω ότι είναι κουρασμένος.....θα τον περιμένω εδώ ακίνητος όλο το απόγευμα να βγούμε έξω μετά ..... .

Ο παγαπόντης.

Βροχερό Τριήμερο

Δυστυχώς μας έβρεχε συνεχώς ...τελικά μόνο ο Βίκτωρας το χάρηκε μέσα στα λασπόνερα με θέα τον συννεφιασμένο Όλυμπο.

.

Ο φίλος μου ο Βίκτωρας

το νέο μέλος του σπιτιού ο Βίκτωρας.

αγώνας στοργής

μικρός και άτακτος έπεσε από την ασφάλεια της φωλιάς του και κουρνιασε φοβισμένο στη βάση του τοίχου  Οι γονείς του με απαράμιλλη στοργή το έπιασαν και το μετέφεραν πάνω στα φτερά τους ξανά στη θέση του.Δεν είχα δει ποτέ στο παρελθόν το με πόση φροντίδα και στοργή το πήραν το έβαλαν στην ράχη της μητέρας  και με φτερουγισματα κατάφεραν να το μεταφέρουν στην ασφάλεια της φωλιάς τους. Απλά έμεινα έκπληκτος βλέποντας όλη την επιχείρηση της  μεταφοράς του.

Ατενίζοντας το πράσινο

Μια ανάσα και πνοή δροσιάς....... πίνοντας το καφέ μας και κοιτάζοντας τους καταπράσινους

 λόφους 

Οι επισκέπτες

βρήκαν και αυτά τα σπουργίτια  την χαρά τους να βροντοφωναξουν τον ερχομό της άνοιξης..

Με θέα τον Θερμαικό

Ατενίζοντας τον θερμαικο κόλπο το ηλιοβασίλεμα θυμηθήκαμε όλες εκείνες τις καλές και ανέμελες εποχές που δεν σκεφτόμαστε το πως θα βγάλουμε τον άρτο τον επιούσιο ...οι εποχές αλλάζουν αλλά το μεγαλείο της φύσης παραμένει το ίδιο, αρκεί να έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας για να το δούμε ....

Το παλιό τουβλάκι

Αντικείμενο χειροποίητης αγάπης και φροντίδας είχε σταθεί για τον κατασκευαστή του που δυστυχώς ο εκσυχρονισμός το πέταξε στα σκουπίδια μιας και δεν εξυπηρετούσε τον σκοπό για το οποίο και κατασκευάστηκε. Σε μια γωνιά ταπεινά περίμενε το απορρηματοφόρο του δήμου για να ακολουθήσει την πορεία του προς την χωματερή για να μπαζώσει το γεμάτο σκουπίδια ρέμα. Όλη η αρχοντική του εμφάνιση φάνταζε τιποτένια στα μάτια του αδαή  Για τα δικά μας μάτια όμως έχει μια ολόκληρη ιστορία να αφηγηθεί και να επαναχρησιμοποιοιθει ως διακοσμητικό πολλών τόνων εκεί που πολλοί άλλοι κατέφυγαν σε πλαστικά και άλλες "φτηνές" λύσεις. Η θέση που του αξίζει νομίζω ότι του δόθηκε σε μια δεύτερη ευκαιρία να δείξει ότι το μεράκι και η αγάπη ποτέ δεν πεθαίνουν αρκεί να το λατρέψεις.

Ματωμένος Ουρανός

Σαν σκηνή από  τοπίο   της κόλασης του Δάντη έμοιαζε ο ουρανός, με τα ανταριασμένα σύννεφα που ο ήλιος πάσχιζε να τα διαπεράσει ...και εμείς, απλοϊκά τα θαυμάζαμε, αναλογιζόμενοι το πότε πλέον θα έρθει και στην ζωή μας η καλοκαιρία και πάλι......  

Ο σιωπηλός επισκέπτης

Το πικραμένο βλέμμα του έκρυβε  την σοφία όλου του κόσμου....

Δειλά δειλά πλησίασε και στάθηκε στο κεφαλόσκαλο μας περιμένοντας άφωνος την παρουσία μας. Δεν ζητιανεψε απλά έλαβε αυτό που απλόχερα του δόθηκε σαν ξένος που που η διαδρομή του τον οδήγησε κατάκοπο και πεινασμένο κυνηγημένο και απόκληρο σε μια εξώθυρα που δεν γνώριζε ποιοι είναι εντός και τι συμπεριφορά θα έδειχναν στην παρουσία του.Το ένστικτο του τον έκανε να επιλέξει την συγκεκριμένη πόρτα ανάμεσα στις άλλες 288... ίσως να είχε δοκιμάσει εις μάτην κάποιες άλλες. Έγινε αχώριστος και τακτικός επισκέπτης ελεύθερος από δεσμεύσεις διακριτικότητος την ίδια πάντα ώρα. Σε κοίταζε με αυτό το βλέμμα , γεμάτο πίκρα ταλαιπωρία σιωπηλά κρύβοντας μέσα του βαθιά όλη την γνώση των ανθρώπων και των συμπεριφορών τους.
 Σε μια βροχερή ημέρα ράκος και άρρωστος σύρθηκε στην πόρτα και με το πόδι του απλά την σκούντηξε μη βγάζοντας άχνα πιστός στην απόφαση του να μην ενοχλεί ζητώντας απελπισμένα βοήθεια που ήξερε ότι θα την έχει σε ένα χώρο που οι ομότιμοι του ήταν επικηρυγμένοι και αποδιοπομπαίοι. Όταν συνήλθε μετά από ένα εικοσιτετράωρο απομακρυνόμενος γύρισε και το βλέμμα του τα έλεγε όλα ...
 Όταν η ώρα έφτασε για την μεγάλη μας φυγή χωρίς καν να τον ειδοποιήσει κανείς ήταν εκεί παρών καθισμένος απόμερα με το δάκρυ να τρέχει στα παραπονεμένα μάτια του σιωπηλός όπως πάντα. Τον αγκαλιάσαμε και τον χαιρετίσαμε... ήταν σαν να αφήσαμε ένα κομμάτι της ψυχής μας και τότε αναλογιστήκαμε μήπως τελικά αυτός μας καταλάβαινε καλύτερα από πολλούς άλλους. Δυστυχώς η μοίρα μας αυτά έχει ...η αλλαγή του τόπου κατοικίας έδιωξε για μια άλλη φορά την ευκαιρία να έχουμε έναν πιστό φίλο στην οικογένεια μας . Ας είναι καλά όπου και να ναι ...θα τον νοσταλγούμε πάντα.