Ο σιωπηλός επισκέπτης

Το πικραμένο βλέμμα του έκρυβε  την σοφία όλου του κόσμου....

Δειλά δειλά πλησίασε και στάθηκε στο κεφαλόσκαλο μας περιμένοντας άφωνος την παρουσία μας. Δεν ζητιανεψε απλά έλαβε αυτό που απλόχερα του δόθηκε σαν ξένος που που η διαδρομή του τον οδήγησε κατάκοπο και πεινασμένο κυνηγημένο και απόκληρο σε μια εξώθυρα που δεν γνώριζε ποιοι είναι εντός και τι συμπεριφορά θα έδειχναν στην παρουσία του.Το ένστικτο του τον έκανε να επιλέξει την συγκεκριμένη πόρτα ανάμεσα στις άλλες 288... ίσως να είχε δοκιμάσει εις μάτην κάποιες άλλες. Έγινε αχώριστος και τακτικός επισκέπτης ελεύθερος από δεσμεύσεις διακριτικότητος την ίδια πάντα ώρα. Σε κοίταζε με αυτό το βλέμμα , γεμάτο πίκρα ταλαιπωρία σιωπηλά κρύβοντας μέσα του βαθιά όλη την γνώση των ανθρώπων και των συμπεριφορών τους.
 Σε μια βροχερή ημέρα ράκος και άρρωστος σύρθηκε στην πόρτα και με το πόδι του απλά την σκούντηξε μη βγάζοντας άχνα πιστός στην απόφαση του να μην ενοχλεί ζητώντας απελπισμένα βοήθεια που ήξερε ότι θα την έχει σε ένα χώρο που οι ομότιμοι του ήταν επικηρυγμένοι και αποδιοπομπαίοι. Όταν συνήλθε μετά από ένα εικοσιτετράωρο απομακρυνόμενος γύρισε και το βλέμμα του τα έλεγε όλα ...
 Όταν η ώρα έφτασε για την μεγάλη μας φυγή χωρίς καν να τον ειδοποιήσει κανείς ήταν εκεί παρών καθισμένος απόμερα με το δάκρυ να τρέχει στα παραπονεμένα μάτια του σιωπηλός όπως πάντα. Τον αγκαλιάσαμε και τον χαιρετίσαμε... ήταν σαν να αφήσαμε ένα κομμάτι της ψυχής μας και τότε αναλογιστήκαμε μήπως τελικά αυτός μας καταλάβαινε καλύτερα από πολλούς άλλους. Δυστυχώς η μοίρα μας αυτά έχει ...η αλλαγή του τόπου κατοικίας έδιωξε για μια άλλη φορά την ευκαιρία να έχουμε έναν πιστό φίλο στην οικογένεια μας . Ας είναι καλά όπου και να ναι ...θα τον νοσταλγούμε πάντα.