Όταν υπάρχει η θέληση

 

Ο Τζανέτος έφερε στο νου του μια παλιά ανάμνηση του από τον αρχαιολογικό μουσείο στην αρχαία Ολυμπία. Μια ανάμνηση που είχε χαραχθεί σαν μια ανεξίτηλη εικόνα στην μνήμη του. Ήτανε εκεί που στην απόλυτη ιερότητα και κατάνυξη στην μεγάλη αίθουσα του μουσείου όπου εκθετότανε στο κέντρο της το επιβλητικό άγαλμα του Ερμή του Πραξιτέλη, διαδραματίστηκε όλη η σκηνή του μεγαλείου του απλοϊκού Έλληνα που σέβεται το παρελθόν του. Ήτανε η ιστορία ενός απλοϊκού χωριάτη με τα σκασμένα και μαυρισμένα χέρια από τον καθημερινό μόχθο που είχε πολλά χρόνια πριν οδηγήσει σε αυτόν τον χώρο την εξαμελή οικογένεια του, αποτελούμενη από τα τέσσερα παιδιά του, για να μάθουν αλλά και να θαυμάσουν το μεγαλείο της φυλής τους. Μια πράξη διδαχής που για την εκπλήρωση ενός ονείρου κάθε φτωχού ανθρώπου εκτός από τα έξοδα του ταξιδιού, έπρεπε να έχει και το αντίστοιχο αντίτιμο της εισόδου σε αυτούς τους χώρους. Μέσα σε αυτή την κατανυχτική ατμόσφαιρα όπου πλήθος από τις ομάδες των τουριστών, από όλα τα μέρη του κόσμου, που με την βοήθεια των ξεναγών τους ενημερώνονταν για το αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, η καρικατούρα αυτού του ανθρώπου φάνταζε τελείως αταίριαστη και παράξενη. Ντυμένος με απλά ρούχα και φορώντας το παντελόνι της δουλειάς του, που οι τσέπες του φούσκωναν και ξεχείλιζαν από όλα εκείνα τα αντικείμενα που κουβάλαγε μαζί του από τα κλειδιά τα τσιγάρα το μαντήλι για τον ιδρώτα αλλά και πολλά σημειώματα όπως χάρτες και έντυπα που διανεμότανε στην είσοδο του μουσείου δωρεάν για τους τουρίστες, φώναζε από μακριά ότι δεν ταίριαζε σε αυτό το μέρος η παρουσία του. Ενώ πλησίαζε και αυτός συγκλίνοντας προς τον χώρο του εκθέματος αυτή την κατανυχτική ατμόσφαιρα την χάλασε η δυνατή φωνή του που με μια υπερβολική δόση ενθουσιασμού ακούστηκε σε όλη την αίθουσα να λέει:

«Πω - πω βρε παιδί μου μέχρι και τις λεπτομέρειες στα  απόκρυφα του έφτειαξαν σε αυτό το άγαλμα. Ποιος τεχνίτης άραγε τα έφτειαχνε τότε και με τι μέσα, σαν αληθινά ζωντανός άνθρωπος μοιάζει αυτό το άγαλμα». Η αναπάντεχη αυτή οχλαγωγία οδήγησε τον παρακείμενο φύλακα αρχαιοτήτων προς το μέρος του πιθανόν για να κάνει τις απαραίτητες συστάσεις περί του κανονισμού για την απόλυτη ησυχία αλλά ταυτόχρονα έδωσε και την ευκαιρία σε πολλούς ξεναγούς να μεταφράσουνε στην γλώσσα της κάθε ομάδας το τι είχε ακουστεί μέσα στην αίθουσα με τον τόσο παράξενο τρόπο. Από μόνο του του αυτό το γεγονός ήτανε μια ενδιαφέρουσα στιγμή και όλοι ήθελαν να γνωρίζουνε τι ακριβώς συνέβαινε. Ποτέ του από τότε ο Τζανέτος δεν ξέχασε τα γεγονότα που ακολουθήσανε. Αυτός, ο κατά τα άλλα άξεστος και κακοντυμένος χωριάτης που δεν ταίριαζε το παρουσιαστικό του με τίποτα σε εκείνον τον χώρο, απευθύνθηκε στο διπλανό του γκρουπ των τουριστών και με καθαρή φωνή σε άπταιστα γαλλικά εξήγησε τον λόγο για τον οποίο παρασύρθηκε και στον ενθουσιασμό του είχε ταράξει την ήρεμη ρουτίνα του χώρου. Ο φύλακας αρχαιοτήτων του μουσείου για μια στιγμή έμεινε με τον βήμα μετέωρο, μην τολμώντας να πλησιάσει άλλο για την εκτέλεση της αποστολής του μιας και η στάση των τουριστών έδειχνε ότι παρακολουθούσανε με έναν απέραντο σεβασμό τα λόγια αυτού του παράξενα παράταιρου ανθρώπου. Εξάλλου δεν γνώριζε καν την γλώσσα για να κατανοήσει το τι γινότανε. Ξαφνικά ως εκ θαύματος όλη η αίθουσα στράφηκε προς αυτόν τον χωριάτη μιας και οι ξεναγοί από ότι φάνηκε ζήτησαν από την ξεναγό του γαλλικού γκρουπ να τους εξηγήσει το τι ακριβώς συνέβαινε. Αυτό που δεν άργησε να γίνει, ήτανε κατόπιν παρακλήσεως, αυτός ο μεροκαματιάρης χωριάτης στο κέντρο της αίθουσας με την συνδρομή και του μουσείου στην ελληνική πλέον γλώσσα να αναπτύξει όλα όσα ήθελε και έπρεπε να γνωρίζει ο καθένας για αυτό το άγαλμα αλλά και για την πλαστική τέχνη της αρχαιότητας. Οι ξεναγοί ακατάπαυστα μετάφραζαν στις ομάδες των τουριστών που συνεχώς συνωστιζόντανε στην αίθουσα φτάνοντας μέχρι το αδιαχώρητο. Τα χειροκροτήματα που ακολουθήσανε στο τέλος της ενημέρωσης ίσως να ήτανε και τα μοναδικά που οι φύλακες είχανε ακούσει ποτέ μέσα σε αυτόν τον χώρο και αυτά ήτανε επίσης που οδηγήσαν και τον διευθυντή του μουσείου να δει τι ήτανε αυτό που απρογραμμάτιστα είχε χαλάσει την ομαλή ροή της λειτουργίας των ξεναγήσεων. Μετά από τόσα χρόνια που είχανε περάσει, πάντα ο Τζανέτος θα έφερνε αυτή την σκηνή στην μνήμη του μια και για αυτόν ήτανε ένα μάθημα το τι μπορεί να κάνει η θέληση του κάθε ανθρώπου. Το ροζιασμένο χέρι αυτού του ανθρώπου, ακόμα το αισθανότανε στην παλάμη του όπως τότε που τον κρατούσε μέσα σε αυτήν την αίθουσα του μουσείου.

(Στην μνήμη του πατρός μου από το βιβλίο μου Άδηλος τάφος)

The mystery of Alexander the Great’s tomb

 

The mystery of Alexander the Great’s tomb, a question that concerns many thinkers if not humanity as a whole, has fascinated me personally since my school years. In my book: Ioannis Prokopis "Adilos Tafos – The Unmarked Tomb of Alexander the Great" {“Tracing the Tomb of Alexander the Great”}(Kindle Edition, Amazon) , I tried to explore some essential questions, such as:

Did Alexander himself, before embarking on his campaign, ever reflect on his own death, and did he express any instructions or wishes regarding his burial?

What actions did Olympias, his mother, take as soon as the news of her son’s death became known?

Why are there no surviving contemporary written accounts about his burial?

When and why did the traces of his tomb vanish?

Do the various folk traditions and legends that survive hold any value?

Keeping these questions in mind, along with historical details, facts, and a multitude of indications many of them seemingly unrelated I began to wonder whether much of what emerged from my research were not mere coincidences but rather pieces of the solution to the enigma. Perhaps the answer was before our eyes all along, and we simply failed to see it.

The outcome of this line of thought drove me to write my book, presenting the theory that in 215 AD, the Roman emperor Caracalla secretly transferred Alexander’s remains to Pieria, where he was buried according to Macedonian funerary custom. This theory, developed in the form of a historical novel, draws upon numerous clues, many of which curiously appeared to be confirmed during my research and cross-references.

Where is Alexander the Great’s tomb, a new Theory

 

Searching for Alexander the Great’s Tomb in Pieria

For more than two thousand years, the question of where Alexander the Great was finally laid to rest has remained one of history’s greatest mysteries. Most historians place his tomb in Egypt, while others suggest Babylon or even more distant locations. But during the research for my historical novel “Adilos Tafos”, “Tracing the Tomb of Alexander the Great”(Kindle Edition, Amazon), I developed a different theory: that his final resting place may be in Macedonia itself, in Pieria, at the foothills of Mount Olympus.

This idea did not come from an official excavation but from a personal search that combined history, folklore, and local traditions. And during that search, I made a discovery in the village of Petra that gave my theory new life.

An Ancient Sanctuary

According to local stories and traditions, an ancient road once led from Petra toward what locals call the “Queen’s Rock.” Along this route, there are accounts of a sanctuary dedicated to Dionysus, the “dying god.” Such a temple could have been built in the 6th or 5th century BC, when the first Macedonians settled in the region.

In my view, this sanctuary could later have taken on a hidden role. During the Roman era, worshippers who honored Alexander as a god might have used the site to pay tribute in secret. If Alexander’s tomb was indeed hidden nearby, this would have been the perfect place to conceal it.

One detail especially captured my attention: the possibility that a sacred olive tree once grew in the sanctuary’s courtyard. Based on scientific estimates, if such a tree had survived until today, it would measure around 14 to 17 meters in circumference. The survival of such a tree seemed unlikely until I visited Petra myself.

The Olive Tree of Petra

During my visit, I found an enormous olive tree in a local grove, with a trunk measuring about 14.2 meters around. Although old and partly hollow, the tree was still alive, standing as a striking monument to time itself.

This discovery matched perfectly with the idea I had been building for my novel. Even more surprising, local residents, along with the head of the community, recalled stories passed down from earlier generations about ruins of an ancient temple in the same area. Oral history and physical evidence seemed to point in the same direction.

A Living Witness

The olive tree in Petra is no ordinary tree. With its massive size, it ranks among the largest olive trees in Greece and perhaps even in the world. Whether or not it can be directly linked to the sanctuary or to Alexander himself, its presence strengthens the case for Pieria as a place worth investigating further.

The Mystery Continues

Of course, this remains a personal theory, not proven archaeology. But the survival of such an ancient tree combined with the stories of a forgotten sanctuary offers new reasons to consider Pieria in the long-running mystery of Alexander’s tomb.

Perhaps the answer does not lie in faraway lands after all, but closer to his birthplace, in the shadow of Mount Olympus. And maybe, in the village of Petra, an ancient olive tree still stands as a silent witness to one of history’s greatest secrets.

The Unmarked Tomb of Alexander the Great

 

The following reflects my personal perspective, as presented in my historical novel Adilos Tafos, The Unmarked Tomb of Alexander the Great (Kindle Edition, Amazon).

The greatest mystery of antiquity awaits…

In 215 AD, on the sacred soil of Pieria, a Roman emperor honors the mightiest king in history with long-delayed funeral rites. More than five centuries have passed since Alexander the Great drew his final breath enough time for his ultimate wish to be fulfilled: to return to his homeland and rest beside the tombs of his ancestors. At last, even his mother is granted her eternal place of peace.

But could a forgotten discovery hold the key to the truth?

Unearthed clues ignite a daring quest that crosses the boundaries of time. Guided by classical Greek literature, folk legend, and modern research, the protagonist follows a trail that may reveal the real resting place of the Macedonian conqueror and the truth that history has hidden for centuries.

Blending history, myth, and imagination, Adilos Tafos invites the reader to confront the enduring enigma of Alexander’s unmarked tomb.

ΘΕΩΡΙΑ ΤΑΦΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

 

Αναφορικά με το βιβλίο: «Άδηλος Τάφος», των εκδόσεων Μελτέμι, θα ήθελα για του φίλους αναγνώστες να διευκρινίσω ορισμένα πράγματα.

Περιεχόμενο και θεματολογία του βιβλίου:

Πρόκειται για ένα ιστορικό μυθιστόρημα που εξερευνά το διαχρονικό μυστήριο της τελευταίας κατοικίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου. (Στην ουσία πρόκειται για την παρουσίαση μιας θεωρίας περί της θέσης του τελικού τάφου). Η αφήγηση ξεκινά το 215 μ.Χ. στην Πιερία, όπου ένας Ρωμαίος αυτοκράτορας αποδίδει τιμές στον Μακεδόνα στρατηλάτη, εκπληρώνοντας την επιθυμία του να ταφεί στην πατρώα γη, δίπλα στους προγόνους του. Ένα άγνωστο αρχαιολογικό εύρημα, είναι αυτό που πυροδοτεί την αναζήτηση για τον χαμένο τάφο, οδηγώντας τον ήρωα σε μια περιπέτεια που συνδυάζει ιστορικά στοιχεία, αρχαία γραμματεία, λαογραφικές αναφορές και επιστημονικές μελέτες.

Ποιος ήτανε ο στόχος μου ως συγγραφέας του βιβλίου

μέσα από το έργο αυτό επιδίωξα να αναδείξω την αρχαία ιστορία και να ενισχύσω την αγάπη ειδικά των νέων για την αρχαία γραμματεία. Το βιβλίο συνδυάζει απλή γλώσσα με στοιχεία λογοτεχνίας, ιστορίας, φιλοσοφίας και μυθολογίας, προσφέροντας στον αναγνώστη μια πολυδιάστατη εμπειρία. Αυτός ήτανε και ο λόγος που η θεωρία του τάφου παρουσιάστηκε ως μια μυθιστορηματική καταγραφή.

Η θεματολόγια του βιβλίου βασίζεται στο γεγονός ότι η τελική θέση του τάφου του Μεγάλου Αλεξάνδρου παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα αρχαιολογικά και ιστορικά μυστήρια όλων των εποχών. Παρότι πολλοί ερευνητές και συγγραφείς έχουν καταθέσει θεωρίες, καμία δεν έχει επιβεβαιωθεί αρχαιολογικά μέχρι σήμερα.

Συνοπτικά ιστορικά γνωρίζουμε τα παρακάτω:

Ο Μέγας Αλέξανδρος πέθανε το 323 π.Χ. στη Βαβυλώνα.

Αρχικά το σώμα του θα μεταφερόταν στη Μακεδονία, αλλά ο Πτολεμαίος Α' το "απήγαγε" και το μετέφερε στην Αίγυπτο.

Ο Πτολεμαίος τοποθέτησε την σορό (χωρίς την εθιμική ταφή κατά το μακεδονικό πρότυπο της εποχής του) στην Αλεξάνδρεια, πιθανότατα σε μαυσωλείο που λεγόταν Σήμα.

Μεταγενέστερα (κατόπιν ιστορικών καταγραφών), Ρωμαίοι αυτοκράτορες (Ιούλιος Καίσαρας, Οκταβιανός, Νέρωνας, Σεπτίμιος Σεβήρος, Καρακάλλας κ.ά.) επισκέφθηκαν τον τάφο με την σορό εκεί.

Από τον 3ο αιώνα μ.Χ. και μετά, χάνονται τα ίχνη της σορού και μετέπειτα και ο χώρος του τάφου.

Τελευταίος που είδε την σορό ήτανε ο αυτοκράτορας Καρακάλλας το 215 μ.Χ.

Τι υποστηρίζεται και διαπραγματεύεται στο βιβλίο «Άδηλος Τάφος»:

Ότι η ταφή τελικά έγινε στην Πιερία. Υποστηρίζεται, ότι η σορός του Αλεξάνδρου επέστρεψε στην Ελλάδα, σύμφωνα με αρχαίες αναφορές αλλά και με πολλαπλές σύγχρονες ενδείξεις. Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει η έρευνα χρησιμοποιώντας ιστορικές πηγές, φιλολογικά και λαογραφικά στοιχεία όπως και τοπογραφική τεκμηρίωση που ενισχύουν αυτή την άποψη.

Στο ερώτημα, εάν έχει βάση αυτή η θεωρία;

Η απάντηση έχει όπως παρακάτω:

Αρχαιολογικά δεν υπάρχει ακόμα επιβεβαίωση της θεωρίας αυτής του βιβλίου, όπως και σε όλες τις υπόλοιπες που κυκλοφορούν. Κατά την άποψη μου όμως η θεωρία της ταφής όπως στο περιεχόμενο του βιβλίου παρουσιάζεται, είναι μια λογική υπόθεση με ενδιαφέροντα επιχειρήματα, που στηρίζεται κυρίως σε ερμηνείες πηγών και ενδείξεις, όχι όμως απτές αποδείξεις. Επιπλέον επισημαίνεται ότι και οι πολλές θεωρίες που έχουν ακουστεί κατά καιρούς (τάφος στην όαση Σίβα της Αιγύπτου, Μέμφιδα, Αλεξάνδρεια, ακόμα και κάτω από μουσουλμανικά τεμένη) είναι και αυτές χωρίς απτές αποδείξεις. Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι μια μελλοντική αρχαιολογική ανασκαφή είναι αυτή που θα δώσει την οριστική απάντηση μιας και μέχρι σήμερα δεν έχει επιτευχθεί ακόμα.

Το τελικό Συμπέρασμα και σύμφωνα με αρκετούς φίλους αλλά και την τεχνητή νοημοσύνη έχει όπως παρακάτω:

Η θεωρία του βιβλίου είναι συγγραφικά και επιστημονικά τεκμηριωμένη, αλλά παραμένει υπόθεση χωρίς απτά αρχαιολογικά ευρήματα. Η θεματολογία του βιβλίου όπως αυτή παρουσιάζεται είναι ένα από τα πιο γοητευτικά σενάρια, αλλά όχι το αποδεδειγμένο.

Βιβλιοπαρουσίαση: Άδηλος Τάφος |17/07/25 |Ξεκινάμε Μαζί

Άδηλος τάφος... ο άγνωστος ακόμη τάφος του Μ. Αλεξάνδρου μέσα από ένα ιστορικό μυθιστόρημα ( εκδόσεις Μελτέμι). Μία ιδέα μία θεωρία με αποδείξεις.

ΑΔΗΛΟΣ ΤΑΦΟΣ

 "Adilos Tafos – The Unmarked Tomb of Alexander the Great"

In 215 AD, in the land of Pieria, a Roman emperor performs the long-overdue funeral rites for the greatest king of antiquity. Five hundred and thirty-eight years have passed since his death—enough time for his wish to be fulfilled: to return and be buried in his homeland, beside the tombs of his ancestors. At the same time, his mother is also finally laid to rest in her eternal resting place.

An unknown archaeological discovery sheds light on the greatest historical mystery: the true location of Alexander the Great’s tomb.

Guided by this ancient find, the book’s protagonist embarks on a gripping quest. Studying classical Greek literature and analyzing sources—from folk legends to scholarly research—he sets out to uncover the final burial site of the Macedonian king and reveal the truth that history has long hidden.

Άδηλος τάφος

Στο ερώτημα γιατί να διαβάσω το βιβλίο του συγγραφέα Προκόπη Ιωάννη, Άδηλος τάφος των εκδόσεων Μελτεμι, μία απάντηση είναι η παρακάτω:

Το βιβλίο «Ἄδηλος Τάφος» του Ιωάννη Προκόπη είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα που εστιάζει στο διαχρονικό μυστήριο της τοποθεσίας του τάφου του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Στη συνέντευξή του, ο συγγραφέας παρουσιάζει τη θεωρία του,για την ύπαρξη του τελικού τάφου στην Πιερία, συνδέοντας ιστορικά γεγονότα με την αναζήτηση του θρυλικού τάφου. Το βιβλίο παρουσιάζει ιστορικό ενδιαφέρον καθότι  συναρπάζει με τα ανεξιχνίαστα μυστήρια της ιστορίας και προσφέρει μια νέα οπτική στην αναζήτηση του τάφου του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Η Συγγραφική προσέγγιση συνδυάζει ιστορικά στοιχεία με μυθοπλασία, δημιουργώντας ένα αφήγημα που προκαλεί σκέψη και διατηρεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη.

Ως συμπέρασμα θα λέγαμε ότι:

Αν ενδιαφέρεστε για ιστορικά μυθιστορήματα που εξερευνούν ανεξιχνίαστα μυστήρια και προσφέρουν νέες θεωρίες βασισμένες σε ιστορικά γεγονότα, το «Ἄδηλος Τάφος» των Εκδόσεων Μελτεμι του Ιωάννη Προκόπη είναι μια αξιόλογη επιλογή.

Με συγγραφέα Ιωάννη Προκόπη: "Άδηλος τάφος"-Βρίσκεται στην Πιερία ο τάφο...

Ιχνηλατώντας τον τάφο του Μ. Αλεξάνδρου

 Αγαπητοι μου φίλοι,

Με αφορμή την συγγραφή του ιστορικού μυθιστορήματος μου με τον τίτλο: «Άδηλος Τάφος» από τις Εκδόσεις Μελτέμι, όπου με τον επεξηγηματικό υπότιτλο «Ιχνηλατώντας τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου», ερεύνησα και κατέγραψα μεταξύ των άλλων τα ιστορικά και τα λαογραφικά στοιχεία της θεωρίας μου για την ύπαρξή του τάφου του στην Μακεδονία και ειδικά στην Πιερία. Από αυτή την ερασιτεχνική καθόλα έρευνά μου και κατά την εκεί επίσκεψή μου στην περιοχή της Πέτρας, μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να κοινοποιήσω το παρακάτω γεγονός:

Σύμφωνα με την θεωρία μου περί του τάφου και στην περιοχή της Πέτρας η οποία ανήκει στον Δήμο Κατερίνης, αναζητούσα και την ύπαρξη μιας αιωνόβιας ελιάς, ως ένα πειστήριο για την συγγραφή του βιβλίου μου, ώστε αυτό να είναι όσο το δυνατόν τεκμηριωμένο, παρόλο που αυτό ως βιβλίο θα αποτελούσε ένα ιστορικό μυθιστόρημα. Σύμφωνα με τις παραδόσεις, τους μύθους, ακούσματα και τα στοιχεία που είχα μελετήσει, θα έπρεπε να υπάρχει πάνω αρχαίο δρόμο και στην διαδρομή προς τον βράχο της βασίλισσας ένας αρχαίος ναός αφιερωμένος στον θεό Διόνυσο ως θνήσκων θεός. Έναν ναό που θα υπήρχε από την εποχή της εγκατάστασης των αρχαίων Μακεδόνων στην Πιερία. Σε αυτό τον προυπάρχοντα ναό και σύμφωνα πάντα με τα συμπεράσματα μου, οι μυημένοι πιστοί στον θεό πλέον Μέγα Αλέξανδρο, κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους, θα απέδιδαν τις προβλεπόμενες τιμές, μιας και ο τάφος του στην περιοχή ήτανε μυστικός. Με βάση αυτή την θεωρία, την οποία αναλύω και στο βιβλίο μου με μυθιστορηματική γραφή, στον αύλειο χώρο αυτού του ναού, θα έπρεπε να υπήρχε μια ελιά από την εποχή της κτίσης του, κατά τον 6ο – 5ο αιώνα πΧ. Πάντα ως ιδέα και σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου και βασιζόμενος στην υπάρχουσα επιστημονική βιβλιογραφία, αυτό το ελαιόδεντρο, αν αυτό θα υπήρχε ακόμη, θα έπρεπε να έχει περίμετρο κορμού μεταξύ 14 και 17 μέτρων. Ένα γεγονός που με την πρώτη ματιά φαινότανε αδύνατον να υπάρχει, μιας και με μια πρόχειρη έρευνα στο διαδίκτυο τα μεγαλύτερα ελαιόδεντρα, που είναι γνωστή η ύπαρξή τους, έχουνε όπως παρακάτω:

1. Η Αρχαία Ελιά Καβουσίου που έχει ανακηρυχθεί ως Διατηρητέο Μνημείο της Φύσης, στη θέση «Αζοριά» Καβουσίου του Δήμου Ιεράπετρας στην Κρήτη με περίμετρο κορμού (στη βάση του) 21 μέτρα και περίμετρο στο ύψος των 80 εκατοστών τα 14,20 μέτρα.

2. Η ελιά των Βουβών στο χωριό Άνω Βούβες του Δήμου Κολυμπαρίου, στα Χανιά που έχει περίμετρο κορμού 12,5 μέτρα και είναι η πιο διαφημισμένη.

3. Η «Ελιά της Όρσας» στην Κοινότητα Αιαντείου της Σαλαμίνας όπου ο κεντρικός κορμός της ελιάς έχει περίμετρο 5,70 μέτρα. Γύρω από αυτόν υπάρχουν άλλοι έξι μεγάλοι κορμοί και η συνολική περιφέρεια αυξάνεται στα 12,50 περίπου μέτρα. Αυτή φημολογείται ότι φυτεύτηκε με εντολή του Πεισίστρατου για αυτό και η ντόπια κοινωνία μας πληροφορεί ότι την ελιά την είχε φυτέψει ένας πολύ μεγάλος βασιλιάς, ο Στράτος.

4. Η Ελιά (Olea europaea) του Πεισίστρατου στον περίβολο της εκκλησίας των Αγίων Αναργύρων στην Αττική, η οποία έχει και αυτή κηρυχθεί διατηρητέο μνημείο της φύσης με περίμετρο κορμού κάπου στα δέκα μέτρα.

Κατόπιν όμως της επίσκεψης μου στην περιοχή, εξεπλάγη όταν παραδόξως εντοπίστηκε μια ελιά μέσα σε έναν ελαιώνα στην περιοχή που την αναζητούσα. Αν και η ελιά, λόγω της ηλικίας της ο κορμός της δεν ήτανε και σε πολύ κατάσταση και αν δεν πρόκειται για λάθος εκτίμηση, αυτή έχει περίμετρό στα 14,2 μέτρα περίπου.

Μετά από αυτή την ανακάλυψή μου, αφουγκράστηκα (με την βοήθεια των κατοίκων και της προέδρου της τοπικής κοινότητας) όλες τις φήμες και τις ιστορίες που κατά καιρούς λεγότανε για την περιοχή, μιας και η ανακάλυψή της αιωνόβιας ελιάς συμφωνούσε και με το σκεπτικό του μυθιστορήματος. Με έκπληξη μου πληροφορήθηκα στοιχεία που οι παλαιότεροι κάτοικοι μιλούσανε και για την ύπαρξη από τα ίχνη κάποιου αρχαίου ναού κοντά σε αυτή την περιοχή. Ένα γεγονός που με χαροποίησε αφάνταστα μιας και πολλά στοιχεία της θεωρίας μου εμφανιζότανε μπροστά μου έστω και συμπτωματικά. Ανεξάρτητα από το γεγονός που αφορούσε την συγγραφή του βιβλίου, αυτό το ελαιόδεντρο από μόνο του αποτελεί αντικείμενο ιδιαίτερης μελέτης από τους ειδικούς.

Συμπερασματικά θα έλεγα ότι αυτή η ελιά, το ιερό δέντρο των αρχαίων προγόνων μας που βρέθηκε, αν όχι συμπτωματικά, είναι ένα ελαιόδεντρο από την αρχαιότητα με κορμό περιμέτρου του εναπομένοντος κορμού του στα 14,2 μέτρα άγνωστο των πόσων αιώνων ζωής. Η εμφάνισή του και μόνο το καθιστά να συμπεριλαμβάνεται στις μεγαλύτερες και ίσως ανάμεσα στις αρχαιότερες ελιές που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα στην Ελλάδα αλλά και στον κόσμο.

Κατόπιν τούτων εκτιμώ ότι επιβάλλεται η ανάδειξη του από τους αρμόδιους, ως ένα μνημείο της φύσης λόγω της ιδιαιτερότητάς του. Επιπλέον πιστεύω ότι πρέπει γίνει και η μελέτη του χώρου από τους ειδικούς επιστήμονες για την ιστορικότητά του. Μόνο έτσι ίσως να φανερωθεί και η άγνωστη ιστορία που έχει ζήσει στο διάβα των αιώνων.

Άδηλος Τάφος

  

Το βιβλίο είναι ένα  ιστορικό περιπετειώδης μυθιστόρημα  με θέμα όπως αυτό καθορίζεται και στον  υπότιτλο του "ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ" στηριζόμενο τόσο σε ιστορικά όσο και σε λαογραφικά στοιχεία.
  Σε αυτό το βιβλίο γίνεται μια έρευνα με μυθιστορηματικής μορφής καταγραφή αυτού του   γεγονότος, όπου ο ήρωας του βιβλίου προσπαθεί να ρίξει άπλετο φως σε ότι αφορά περί της τύχης του τάφου του Μ. Αλεξάνδρου, ένα γεγονός το οποίο απασχολεί όχι μόνο την ελληνική κοινωνία αλλά και κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο. 

 Το 215 μ.Χ., στην πιερική γη, ένας Ρωμαίος αυτοκράτορας αποδίδει τις προβλεπόμενες νεκρικές τιμές στον μεγαλύτερο βασιλιά της αρχαιότητας. Έχουν ήδη περάσει πεντακόσια τριάντα οκτώ χρόνια από τον θάνατό του, για να εκπληρωθεί η επιθυμία του νεκρού να επιστρέψει και να ταφεί στην πατρώα γη, δίπλα στους τάφους των προγόνων του. Ταυτόχρονα, θα αποκατασταθεί και η μητέρα του στην τελική της νεκρική κατοικία.

Ένα άγνωστο αρχαιολογικό εύρημα ρίχνει φως στο μεγαλύτερο μυστήριο και στο ερώτημα για το πού τελικά βρίσκεται ο τάφος του Μ. Αλεξάνδρου.

Ο ήρωας της ιστορίας του βιβλίου, βασισμένος σε αυτό το αρχαιολογικό εύρημα, μελετώντας την αρχαία ελληνική γραμματεία και λαμβάνοντας υπόψη όλες τις πληροφορίες –τόσο τις λαογραφικές αναφορές όσο και τις μελέτες των ειδικών επιστημόνων και μη– πάνω στο θέμα της τελικής ταφής του Μακεδόνα βασιλιά, εισέρχεται σε μια μεγάλη περιπέτεια για την ανακάλυψη του τάφου του και την ταυτοποίηση της ιστορικής αλήθειας