Η γέννηση ενός φράκτη

Με υπομονή κάποτε θα γίνει ο φυτοφρακτης .. 

Ματωμένος Ουρανός

Σαν σκηνή από  τοπίο   της κόλασης του Δάντη έμοιαζε ο ουρανός, με τα ανταριασμένα σύννεφα που ο ήλιος πάσχιζε να τα διαπεράσει ...και εμείς, απλοϊκά τα θαυμάζαμε, αναλογιζόμενοι το πότε πλέον θα έρθει και στην ζωή μας η καλοκαιρία και πάλι......  

Απρόσκλητοι επισκέπτες

Ήρθαν στην αυλή και έμειναν όσο δεν ενοχλούνταν ....βολταρησαν στα πεζούλια για 20 μέρες και ξαφνικά αποχώρησαν όσο ξαφνικά και εμφανίστηκαν.

Ο σιωπηλός επισκέπτης

Το πικραμένο βλέμμα του έκρυβε  την σοφία όλου του κόσμου....

Δειλά δειλά πλησίασε και στάθηκε στο κεφαλόσκαλο μας περιμένοντας άφωνος την παρουσία μας. Δεν ζητιανεψε απλά έλαβε αυτό που απλόχερα του δόθηκε σαν ξένος που που η διαδρομή του τον οδήγησε κατάκοπο και πεινασμένο κυνηγημένο και απόκληρο σε μια εξώθυρα που δεν γνώριζε ποιοι είναι εντός και τι συμπεριφορά θα έδειχναν στην παρουσία του.Το ένστικτο του τον έκανε να επιλέξει την συγκεκριμένη πόρτα ανάμεσα στις άλλες 288... ίσως να είχε δοκιμάσει εις μάτην κάποιες άλλες. Έγινε αχώριστος και τακτικός επισκέπτης ελεύθερος από δεσμεύσεις διακριτικότητος την ίδια πάντα ώρα. Σε κοίταζε με αυτό το βλέμμα , γεμάτο πίκρα ταλαιπωρία σιωπηλά κρύβοντας μέσα του βαθιά όλη την γνώση των ανθρώπων και των συμπεριφορών τους.
 Σε μια βροχερή ημέρα ράκος και άρρωστος σύρθηκε στην πόρτα και με το πόδι του απλά την σκούντηξε μη βγάζοντας άχνα πιστός στην απόφαση του να μην ενοχλεί ζητώντας απελπισμένα βοήθεια που ήξερε ότι θα την έχει σε ένα χώρο που οι ομότιμοι του ήταν επικηρυγμένοι και αποδιοπομπαίοι. Όταν συνήλθε μετά από ένα εικοσιτετράωρο απομακρυνόμενος γύρισε και το βλέμμα του τα έλεγε όλα ...
 Όταν η ώρα έφτασε για την μεγάλη μας φυγή χωρίς καν να τον ειδοποιήσει κανείς ήταν εκεί παρών καθισμένος απόμερα με το δάκρυ να τρέχει στα παραπονεμένα μάτια του σιωπηλός όπως πάντα. Τον αγκαλιάσαμε και τον χαιρετίσαμε... ήταν σαν να αφήσαμε ένα κομμάτι της ψυχής μας και τότε αναλογιστήκαμε μήπως τελικά αυτός μας καταλάβαινε καλύτερα από πολλούς άλλους. Δυστυχώς η μοίρα μας αυτά έχει ...η αλλαγή του τόπου κατοικίας έδιωξε για μια άλλη φορά την ευκαιρία να έχουμε έναν πιστό φίλο στην οικογένεια μας . Ας είναι καλά όπου και να ναι ...θα τον νοσταλγούμε πάντα.

Η ροδακινιά

Προφυλαγμένη από αδιάκριτα σαγόνια μεγαλώνει.....

Η μικρή Τσιντονια

Δειλά δειλά ξεκίνησε τον αγώνα της για επιβίωση...

Το Βιβούρνο

Το Βιβούρνο .... οδοιπόρος υποβασταζόμενος μέχρι να ορθοποδήσει ......

Η Ανάπαυση του Χασάν Ταχσίν Πασά

Τα βήματα μου με έφεραν στο Στρατιωτικό Μουσείο των Βαλκανικών Πολέμων στο ΤΟΠΣΙΝ (ΓΈΦΥΡΑ Χαλκηδόνας) και μπροστά στο μνημείο της ταφής του Πασά που παρέδωσε την πόλη της Θεσσαλονίκης, αναλογίστηκα το τι μεγαλείο ψυχής είχε αυτός ο άνθρωπος και πόσο γνώριζε  την ιστορία αυτού του τόπου που πολλοί σήμερα δεν κάνουν τον κόπο καν να την διαβάσουν....Ας είναι γαλήνια και αναπαυμένη η ψυχή του.

πηγή για περισσότερες πληροφορίες: http://www.zosimaia.gr/?page=article&id=147

Η λαγγεστρεμια (στρατηγός)

προσπάθεια για ένα μικρο βήμα για να ορθώσει το ανάστημα της ..και να επιβληθεί στα αγριόχορτα 

Η Αυγή

Μια πόλη μια αγάπη ένα νέο ξεκίνημα.......

Η αρχή

 Η χαρά της δημιουργίας ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα δε συγκρίνεται με οτιδήποτε άλλο συναίσθημα για τον ίδιο τον άνθρωπο. Ο καθένας τα βρίσκει με τον εαυτό του και είναι περήφανος για τον ίδιο μέσα από την δημιουργία του καθώς αυτή τον εκφράζει και έτσι ολοκληρώνει την προσωπικότητα του.

Ένα άγονο χωραφάκι αποτέλεσε την αρχή της δημιουργίας του κήπου. Δειλά δειλά ξεκίνησε την ζωή του το άσπρο τριανταφυλλάκι...